[blogfa.com]

کونیچوا به تو ای داش اموز پیشا کنکوری

یا توآ کنکوری

یا پسا کنکوری

این پست مال توهه که تو ذهنت طوفانی از کاسه های چه کنم چه کنم در جریانه ":)

روزایی از زندگی هستن که مام مثل انیمه های مدرسه ای میریم مدرسه، جیبامون تهی از فندق و پسته، چون گرونه. مدرسه هم اصن شبیه اون چیزی که تو انیمه هاست نیست و ایموشنال دمیج میخوریم که یادمون بیاد اینجا ایرانه ":)

و بچه ها ":) خداروشکر کنید که ژاپن مدرسه نمیرید، چون اونا هم تو چیزی که واقعا هستن اغراق میکنن و بدجوری سیستم خشک و ربات مانندی دارن که اصن خوش نخواهد گذشت،مخصوصا به ما خاورمیانه ای های شلوغ پلوغ ^_^

.

.

خب بریم ادامه که از کنکور لااناتی و زندگانی سخت بگوییم.

کونیچوا یا سلام به تویی که چشمت به این پست خورده، اهل قصر انیمه ای یا اوتاکو، شایدم داشتی تو بلاگفا میگشتی که به این پست برخورد کردی. الان که این پست رو مینویسم دبیرستانی ها سخت مشغول امتحانات نهایی و کنکورن، دانشگاهی ها دارن سعی میکنن با فعالیت کلاسی نمره بگیرن...

تو جزو کدوم دسته ای؟ الان کجای داستانت وایسادی؟

هرجا که هستی حتما تاحالا از خودت پرسیدی " واقعا دارم چه غلطی میکنم؟! " حالا یکم مودبانه یا عامیانه تر برای هممون سوال شده که واقعا چی داریم تو قصه مون مینویسیم. قصه ای که چند تا فصل اولش که یادمون نمیاد، تا فصل 18 ام تو مدرسه و کوچه و دورهمی ها میچرخه اما همون حوالی، همون روزایی که از خواب بیدار میشیم و با یه حالت حوصله سر رفته ای به زندگیمون نگاه میکنیم میبینیم اصن داریم کجا میریم...

خودشناسی یه سفره که شروعش از وقتیه که خودمون بخوایم و پایانش موقعیه که فصل آخر زندگیمون تموم میشه. میدونم یکم طولانیه ولی حسش اصلا شبیه موندن تو کلاس معلم دفاعی نیست تا آرزو کنیم کاش تموم شه. حس این سفر هزاران رنگ و مزه و بوی مختلف داره، از بوی خاک خیس بعد از بارون گرفته تا بوی خاکستر بعد از آتیش، از رنگ خاکستری و بیروح روزمرگی داره تـــــــــــا رنگ خوش گذرونی هایی که دلمون نمیخواد تموم شن، از مزه تلخ رها کردن دلبستگی ها داره تا مزه شیرین رسیدن بسته پستی بعد از چند روز انتظار ":)

چرا اینقدر طولانی و تموم نشدنیه؟

چون هر کدوم از ماها بی نهایتیم #) یه روح بی نهایت بزرگ درون ماست، فراتر از تمام کهکشان ها و سحابی های آسمون، عمیق تر از تمام اقیانوس ها و در انتظار کشف شدن. از کشف کوچیک ترین جواب های گرفته تا پیدا کردن علت زندگی و مقصدشـــــ

توی مترو، خیابون، مدرسه، کتابخونه گرفته تــــا دانشگاه و سرکار کلی آدم با قصه های مختلفن. قصه های که خیلیاشون از یه فصلی به بعد دیگه ادامه پیدا نکردن. قصه پسری که دوست داشت هنرمند یا پلیس بشه ولی الان راننده تاکسیه که پاره وقت تو مغازه هم کار میکنه. قصه پیرمردی که خانوادش رهاش کردن چون دیگه حوصله شو نداشتن یا داستان دختری که تازه یه رشته خوب قبول شده و کلی فکر و خیال تو سرشه ^_^

بعضیا یه مسیری برای خودشون پیدا میکنن و داستانشون رو میسازن، با تمام پستی بلندی هاش. تلخ و شیرین رو میچشن ولی رهاش نمیکنن چون انتخاب خودشون بوده، برای بعضیاشونم تنها انتخاب ممکن بوده که نه از روی زور بلکه با عشق و درد انجامش دادن، یه انتخاب نه فقط واسه پولش بلکه واسه حس و هدف بالاتر، میتونه کمک به بقیه باشه یا چیزی که بهش باور دارن.

مثل باور به این که زندگی یه سفر موقتیه و دنیای دیگه ای انتظارشون رو میکشه.

بنظرم خودشناسی از همون موقعی شروع میشه که احساس میکنیم یه چیزی تو زندگی مون کمه. نه پول و رفیق یا افتخار و جایزه، یه حس! یه جرقه و مسیر روشن واسه رفتن. مسیری که به همه کار های زندگی مون معنی بده، دلیل از خواب بلند شدنمون، کارایی که میکنیم چه اونایی که مجبوریم مثل درس خوندن چه اونایی که واسه دل خودمون انجام میدیم...

پس ای دانشجو/دانش آموز/ کودک/ نوجوان و جوان عشق انیمه *)

بیا از سنگر وقت گذرونی با اینستاگرام و فرار از پوچی زندگیمون بیرون بیایم، خودمونو کشف کنیم.

خب، کشف زندگی خیلی ربطی به وضعیت سیاسی و اقتصادی یا جغرافیایی نداره، احساس پوچی و حوصله سر رفتگی از اینجا تا مناطق ثروتمند سوئیس هست. نه با پول و خرید های غیر ضروری حل میشه نه با مهمونی های بیهوده یا هرچی

اونجا ها فقط راه های فرار بیشتری داریم

تو همین کار پاره وقت با حقوق کم، بین این صفحه های نا تموم آزمون نهایی و وسط این برق رفتن های بی موقع هم میشه سفر خودشناسی رو انجام داد. میشه کتاب خرید، درباره افکار و سوالات نوشت، علایق و اهداف رو تجزیه تحلیل کرد، آزمون خطا کرد ولی راکد نشد. چون آب راکد میگنده -.- ممکنه تو زندگی تون کسی رو ببینید که ماشین خفن یا خونه گنده نداره، تنهاست ولی ناخودگاه نیرویی رو ازش حس کنید. لبخند رضایت و عشقی که با کارش داره رو ببینید...

خب این یه رود جاریه، همیشه دنبال بهتر شدن و خلق یه جریان خوب. میتونه یه نقاش ساختمون باشه، یه نویسنده، معلم یا طراح گرافیک!

والا :|

پس کوله اوقات تلف شده رو جمع کنیم و یه حرکتی بزنیم.

عیبی نداره اگه نور کمه و مسیر مُبهم. با امید ادامه بدیــــــــــد

ایمان رو کلید کنید و خودتونو پیدا کنید. عیبی نداره اگه تغییر کردیم و ادم سابق نشدیم، این ذات سفره ولی سعی کنید آدم بهتری بشید :| میتونید با یه عادت کوچیک مثل خوندن یه صفحه از یه کتاب شروع کنید یا پادکست یا نوشتن و کشیدن. علایق، ویژگی های اخلاقی و روحی، اهداف و عقاید خودتونو بررسی کنید.

برای شروع این سفر و فهمیدن خودمون بهتره یه قدم ساده برداریم. یه دفتر گوگولی خاص یا یه وب یا چنل بسازید، با هرکدوم که راحت ترید شروع کنید و درباره خودتون بنویسید. مشخصات فردی، علایق، ویژگی های اخلاقی، فیزیکی، چیزایی که تو خودتون دوست ندارید یا از چیزایی که متنفرید،باور ها، اعتقادات و ارزش ها، نقاط ضعف و قوت و هر جزئیاتی که به ذهنتون میرسه.

اینطوری به تصویر واضح از خودتون دارید که باید ببینید .

یه مدت هر حس و تجربه جدیدی که داشتید رو بنویسید توش. باحال میشه. میدونم آلیس و مریم و آریسا و یو و خیلیای دیگه این کارو میکنن کم وبیش. چیز باحالیه .

.

.

.

امتحان کنید ^_^

داداشم داشت شبکه امید می دید، من یهو گفتم عهههه! انیمه داره که! بعد نفهمیدم چی شد که به جای هزاران انیمه ای که برنامه ریزی کرده بودم ببینم این انیمه رو دیدم :/ و الآن اومدم که حداقل معرفی کرده باشم:/(همین اول پست باید به سقف بنگرم)

تو دوره اینکه اکشنایی مثل اتک و عاشقانه هایی مثل نام تو حرف اول رو می زنند یه انیمه ی ورزشی باید یه چیزی فراتر از شاهکار باشه که بتونه با اونا رقابت کنه،

و این انیمه شاهکار نیست! داستان معمولی، شخصیت پردازی معمولی، کلا همه چی معمولی. پس چرا می خوام معرفی کنم؟

ادامه

این برای همه ماهایی که تو هزار توی قصه خودمون گم میشیم. مردد به افق و غروب و طلوع خورشید نگاه میکنیم و یک سوال از خودمون میپرسیم :

.

دارم چی کار میکنم ؟

.

.

اگه طرفدار انیمه های شونن باشید که طبیعیه که اکثرتون شونن باز های قهاری هستید ":) ، میدونید که داستان سریع پیش میره، همه میدونن دارن چیکار میکنن، از لوفی بگیر تا آتسوشی مثل اسب تلاش میکنن تا بهترین بشن. دازای و گوجو با مسائل خنده دار برخورد میکنن و یکهو مثل قهرمان از وسط آتیش میان بیرون .

اینجا مای مخاطب با خودمون میگیم

- اوففف عجب فایتی ، وایی عرررر ذوشقاجثصهاب....

- وای نمیررررر

- الان چی میشه؟! برم قسمت بعدی رو دانلود کنم بعدش ناموسا درس میخونم :|

- وای خدا کراشممم

بعد از اتمام انیمه

.

-هعییی، بازم زندگی واقعی :(

برای تمام کسایی که زیر بار سختی های زندگی ، مقایسه ها، حق خوری ها و شرایط سخت هنوز تسلیم نشدن ...

سالهاییی که یه دفعه از کودکی بیرون میایم و وارد نوجوانی میشیم. انگار که دنیا پوسته فانتزی و زیباشو باز میکنه. دیگه همه چیز رنگارنگ نیست ولی اونطوری خشک و داغونم نیست ^_^

حرفم اینکه اینستاگرام رو پاک کنید همین #)

هر صبحی که بلند میشیم یه جنگجوییم واسه خودمون یه لیوای که درد از دست دادن عزیزانش رو به دوش میکشه ، یه کانکی که هر روز از بس با بقیه مقایسه شده تو خلوت گاهی گریه میکنه گاهیم داد میزنه . هممون یه پا آتسوشی هایی هستیم که از بس بهمون گفتن بدرد هیچی نمیخوری خودمونم نمیدونم به درد چی میخوریم ...

خیلی اوقات به دیوار خالی اتاق خیره میشم.

من کیم ؟ اون چیزی که اونام میخوان ؟ یا چیزی که خودم میخوام ؟

تو زندگیم اگه گوجو و سایتاما هم باشم دشمن من فقط یه نفره !

دشمن شما کیه ؟ فکر کنم مال هممون یه چیزه :)

تو آیینه رو نگاه کنید !!

دشمنتون زل زده بهتون :)

آرره میدونم ایران خرابه، خانواده مون آمریکایی نیستن، داریم حیف میشیم و مدرسه هامونم که اصن حرفشم نزن -.- شمام معلم هایی دارید که سر کلاسشون دلتون میخواد زمان سریع بگذره تموم شه ؟!

من که تا کلاس شیشم از مدرسه میترسیدم :(

گفتم که :) دشمن تو آیینست .

اگه هر روزی که بلند میشید به خودتون بگید میخوام ازون قوی تر باشم دیگه نیازی به مقایسه نیست ^_^

ما خیلی مقایسه شدیم . من از بچگی همیشه با یه محمد امیری مقایسه میشدم که الان اصلا نمیدونم کجاست xd شما چی ؟

هروقت با احساس کردین از کسی کمترید بدونید شرایط شما باهاش یکی نبوده وشرایط اونم قرار نیست اینطوری بمونه ":») هرکسی رقیب خودشه .

یه فکت رو یادمون نره

هر حال و روزی که الان داریم بعدا برامون خاطره میشه . همشون میشن وسیله ای که مارو به اونجا رسوندن.

خودمونینم . من این چند ماه اینقدر بلا سرم اومده که الان احساس میکنم همش برای رشد من بوده . اینطوری به روزای تلخ نگاه کنید .

خونه ای که دوسش داشتم ترک کردم ...

مستاجر یه طبقه زشت بودیم ...

هر روز اذیتم میکردن که علاقه تو دنبال نکن و این کارا برات هیچی نمیشه ...

کسی اومد تو زندگیم، دنیامو عوض کرد و بهم گفت دنیا رو عوض کن، باهم کلی خوشگذروندیم و عشق کردیم و منو ترک کرد و رفت ...

رفتم یه شهر خییلی دور از خونه با آدمای مختلف تو خوابگاه ، ازون لات و لوتا بگیر تا خاله زنکای عوضی

کلی تو اداره ها اینور اونور شدم

این وسط یکی وسایلمو دزدید و بهم سم داد

هنوز رمم پیدا نشده :(

رم خاطره انگیزمممم

ولی با اینحال همش یه کوله بار تجربه و ماجراست.

هرکی آرزو های بلند بکنه اتفاقای عجیب براش میافتن

و مطمئن باشید

روزای تلخ تموم میشن .

وقتی از جامون بلند بشیم :)

اونموقع حتی ایرانم درست میشه، اگه کل دنیا هم دشمنمون باشن ...

هدیه امشب من به شما :)

کلیک کن روش

یادداشت : پسری که وقتی 14 سالش بود دلش میخواست بمیره

تسلیم نشو...

تویی که اینو میخونی ، کارت درسته :) هرکیم گفت استعداد نداره زر مفت زده

مردم چون جایی نرسیدن بقیه رو مقصر میدونن